Magdalena Mądra mieszka i pracuje we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim, na którym studiowała też kulturoznawstwo. Pracuje jako koordynatorka projektów oraz fotografka w Instytucie Grotowskiego. Wystawa jej zdjęć z wypraw badawczych w ramach projektu „Armine, Sister” Teatru ZAR prezentowana była we Wrocławiu, w Łodzi, Warszawie, Londynie, Paryżu i Oslo. W latach 2015–2016 dokumentowała obrzędy typu komemoratywnego na Haiti, w Brazylii i na Białorusi – fotografie pokazane zostały na wystawie „Dziady Starego i Nowego Świata” w ramach programu ESK Wrocław 2016. W ramach projektu „Kobietostan” Agnieszki Bresler tworzyła portrety w kobiecych zakładach karnych, schroniskach i domach samopomocy. Współpracuje fotograficznie z festiwalem filmów dokumentalnych Faito Doc we Włoszech, gdzie dwukrotnie wystawiała swoje prace (2015 i 2018). W 2020 roku obroniła na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu dyplom licencjacki pod tytułem „Unosi się tu na powierzchni w stanie wolnym pewne kwantum lęku” – wystawę dyplomową prezentowała w Galerii Studio BWA we Wrocławiu. Magisterską pracę dyplomową pod tytułem „Jeśli granica biegnie, to czekam, aż zniknie z obrazu”, prezentowaną w Galerii Szewska 16 w Poznaniu obroniła w 2022 roku.

Tworzy zdjęcia, instalacje, filmy i prace wykorzystujące mieszane techniki. Jej literackie i kulturoznawcze studia oraz wieloletnia praca w teatrze sprawiają, że swoje myślenie kieruje ku kwestiom czasu i pamięci, struktury i organiczności, efemeryczności doświadczenia estetycznego, wielogłosowości, traumy oraz reprezentacji emocji, możliwości oraz warunków wzbudzenia współodczuwania. Stosując poetycki i metaforyczny język, stara się zaburzyć granice między tym, co rzeczywiste, czytelne i rozpoznane versus wykreowane, niezrozumiałe i obce. Interesuje ją zarówno obraz, jak i przekraczanie jego dwuwymiarowości, konteksty funkcjonowania dzieł sztuki oraz ich kulturowe użycia. Eksperymentuje z materiałami poddając się ich wpływowi lub zarzucając pracę w materii na rzecz jej obrazu. Przejęta ekologią i ekonomią obrazów podejmuje prace z fotografiami istniejącymi, nadając im nowe znaczenia, ożywiając ich potencję. Zastanawia ją przemoc widzenia i przymus patrzenia, i władza obrazów nad rzeczywistością. Stara się rozwijać formy, oparte na intuicji, które zachęcają widza do osobistych skojarzeń. Inspiruje się istniejącym obrazowaniem w długiej tradycji sztuk wizualnych i wyobrażeń. Otwarta na wielorakość i bogactwo interpretacji, chętnie poddaje gotowe już realizacje rekontekstualizacjom. Bliskie jej są „tańczące sensy” Jacquesa Derridy oraz „stawanie-się-innym” Gillesa Deleuzego i Félixa Gauttariego. Chciałaby wpadać w obrazy tak, jak Paul Celan wpada w słowa. Dowiedziała się niedawno, że takich, jak ona, nazywa się „late bloomers”.