Der Vater der persönlichen Vorzeit
[Ojciec prywatnej prehistorii]
Manifestacyjna słabość wypowiedzi kluczącej między niedoskonałymi obrazami i pełnymi wątpliwości wspomnieniami
Instalacja: fotografie, fragmenty zdjęć z albumu rodzinnego przenoszone na różne podłoża, odciski, betonowe odlewy i gipsowe formy
Wrocław 2020
Praca oparta na dekonstrukcji i rozciągnięciu pamiętanych obrazów w myśl fenomenologicznego pojmowania czasu. Panuje tutaj prawo cytatu z widoków znanych z doświadczenia i zapożyczonych. Rozbicie wspomnienia odpowiada powrotowi do porządku przedsymbolicznego, pokawałkowanego obrazu siebie sprzed „fazy zwierciadła” u Lacana lub „edypalnej” u Freuda. Budowanie scenografii dla doświadczenia zmysłowego to próba stworzenia przeciwwagi dla wirtualizacji doświadczenia wizualnego. Nauka chodzenia staje się metaforą tego, co trzeba „przejść”, by „zobaczyć”.
